Beste familie, gecondoleerd met het overlijden van Robert. Robert en ik hebben samengewerkt bij de directie Veiligheid, Crisisbeheersing en Integriteit (VCI). Destijds zijn we samen onder andere op dienstreis naar Afghanistan geweest. Ik herinner me Robert als een vriendelijke, empathische man, die mooi kon vertellen over zijn tijd bij Juridische Zaken, waar hij verantwoordelijk was voor luchtvaartkwesties. Zijn ruime collectie vliegtuigen in zijn werkkamer staat me ook nog goed bij. Hij sprak altijd warm en met veel liefde over zijn gezin. Heel veel sterkte met het verlies van Robert.
Mijn condoleances aan de familie van Robert. Ik las net pas het in memoriam op het intranet van BZ en ben echt geschrokken door het overlijden van Robert. Ik heb met hem samengewerkt in 2018 toen ik bij de Taskforce Vrouwenrechten & Gendergelijkheid werkte en Robert bij de Directie Mensenrechten & Multilaterale Instellingen het dossier vrouwenrechten onder zijn hoede had. We zijn samen naar Parijs afgereisd om samen met Franse collega’s een resolutie voor te bereiden om geweld tegen vrouwen tegen te gaan. Ik herinner me Robert als een lieve en zachtaardige collega die altijd bereid was om een helpende hand te bieden, genoot van lekker eten en drinken, de gezelligheid van de teamuitjes van de Taskforce erg waardeerde en dan ook graag aansloot. Ik wens u als familie en dierbaren veel sterkte met het verwerken van het verlies.
Cornelieke Keizer
Als medewerker van de directie Veiligheid, Crisiscoordinatie en Integriteit (VCI) van het ministerie van Buitenlandse had ik buiten de reguliere werkzaamheden om geen intensief contact met Robert. Ik herinner hem dus vooral als mijn coördinator en collega. In beide rollen heb ik uiterst prettig met hem kunnen samenwerken. Robert ging voorkomend en respectvol met zijn collega’s om. Had er m.i. moeite mee om hen waar nodig te corrigeren of aan te sporen.
Warme herinneringen bewaar ik aan de reizen die ik samen met hem gemaakt heb. Op die momenten leerde ik hem wat beter kennen. Hij vond het fantastisch als hij voor het ministerie op reis mocht. En deed dat relatief vaak. Hij was er trots op dat hij een ‘frequent flyer’ was en genoot van de toegang tot de VIP lounge op Schiphol. Veel sprak hij over zijn gezin. Maar ook
over zijn liefde voor klassieke muziek. Met veel enthousiasme liet hij mij dan de werken horen die hij zo prachtig vond. En wat kon hij genieten van een luxe diner. Blij was hij met een reisgenoot die het ook niet erg vond om de dagvergoeding te gebruiken waarvoor hij bedoeld is.
Als werkgever heeft het ministerie hem toch ook wat teleurgesteld. Had men zijn brede kennis, ervaring en competenties niet meer op waarde moeten schatten? Door de
‘marktwerking’ in het plaatsingsproces lukte het Robert helaas niet om na zijn plaatsing bij VCI een nieuwe reguliere plaatsing te verwerven. Dat hij zich toen binnen de organisatie wat ‘ontheemd’ heeft gevoeld kan ik mij goed voorstellen.
Hij stierf veel te jong. Mijn gedachten gaan uit naar zijn vrouw, kinderen en overige naasten. Ik wens hen heel veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies.
Verrast door het bericht dat ik las over het overlijden van Robert, wil ik met de nabestaanden delen dat ik altijd prettig met Robert heb samen gewerkt in diverse functies die hij en ik hebben bekleed bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Vaak was dat ook tijdens zijn dienstreizen naar het buitenland. Het contact was altijd goed en prettig. Ik wens jullie allemaal mooie herinneringen aan het veel te vroeg geëindigde leven van Robert.
Beste Familie,
Wij zaten met Robert in de opleiding voor reserve officier bij de marine in 1985.
Tijdens onze oefeningen, zoals marsen over het strand van Texel, herinneren wij Robert als een altijd gemoedelijke en goede kameraad, weer of geen weer. Zeker aan boord van het zeilschip Urania, toen Robert, ondanks het feit dat het schip zeer schuin lag, onverstoorbaar de ene na de andere maaltijd uit de kombuis toverde.
Robert, wij behouden al onze goede herinneringen aan je.
Cecile, Maarten en familie, wij wensen jullie veel sterkte.
Anne Paul Goudberg
Fred Weenig
Edwin Weller
Klaas Wouterlood
Robert Verheij
Koninklijke Marine Reserve, bak 1985
Geachte Familie Jumelet,
Namens het Juristen Motor Gezelschap bied ik u mijn oprechte condoleances aan met het overlijden van Uw man, zoon, vader en opa Robert Jumelet.
Robert is jarenlang, wellicht decennia lang, een trouw en opgewekt lid geweest van onze club. Hij heeft zonder meer genoten van het motor rijden. In onze app groep komen nu de mooiste verhalen naar voren, bijvoorbeeld als het gaat om de aanschaf van scheerkwasten in Duitsland. Ook begreep ik dat U, Mevrouw Jumelet, hem wel vergezelde op zijn motortochten.
Voor de komende periode veel sterkte om dit verlies te dragen. Houd de goede herinneringen vast. Wij als JMG doen dat uit volle overtuiging!
Met welgemeende groet,
Mr. Ing. W.G.J.M. van de Camp.
Voorzitter van het J.M.G.
Lieve familie,
Gecondoleerd met het verlies van Robert. Wij zaten in 1979 samen in het eerstejaars mentorgroepje op de universiteit in Tilburg. Ik herinner me Robert als een hele rustige en sympathieke jongen met wie het goed praten was over veel onderwerpen. Een paar jaar geleden kwam ik hem toevallig tegen op mijn werk. Hij was niets veranderd. Nog dezelfde fijne man.
Ik wens jullie heel veel sterkte.
Een warme groet,
Astrid van Eeten
Beste Cécile en familie,
Gecondoleerd met het overlijden van jullie echtgenoot, zoon, vader en opa.
Tijdens zijn rechtenstudie in Tilburg zaten we in hetzelfde studiegroepje waarmee we samen de colleges volgden en ons voorbereidden op de tentamens. Ik kijk daar met plezier op terug.
Na het afstuderen hebben we nog een tijdje jaarlijks herinneringen opgehaald, maar daarna zijn we elkaar uit het oog verloren.
Ook namens mijn echtgenoot Robert wens ik jullie veel sterkte met dit verlies,
Mr. M. Leijten
Beste Cécile,
Hierbij willen wij je van harte condoleren met het veel te vroege verlies van Robert. We denken met veel plezier terug aan motortochten met jullie met het Juristen Motorgezelschap (JMG). Zo waren we in Frankrijk in de Vogezen en in Duitsland in de Eifel. Jij had je hardloopschoenen meegenomen en ging lekker hardlopen langs de Moezel, terwijl Robert op de motor toerde. Ook herinner ik me heel goed het Buitenland Weekend in Kyllburg (Duitsland), waar we samen vanuit Katwijk door België naartoe reden, Robert op zijn Harley. Dat was een bijzondere ervaring om achter hem aan te rijden, als reden wij als Easy Ryders.
Hij zal in onze herinnering blijven als een bijzonder en aimabel mens. We wensen je sterkte om dit verlies een plek te geven. We zullen dinsdag in gedachten bij jullie zijn bij zijn uitvaart op Valentijnsdag.
Anja Aartsen en Bert Hendriksen.
Lieve Cécile en kinderen,
Wat een verdrietig nieuws dat Robert is overleden.
Ik wens jullie alle liefdevolle herinneringen die in jullie hart achterblijven.
Heel veel sterkte en kracht om dit verlies te verwerken.
Ik zal dinsdag aan jullie denken.
Beste Cécile, familie en anderen die Robert dierbaar waren, oprechte condoleances van Trix en mij. Robert herinner ik mij als een van mijn eerste studenten burgerlijk recht in Tilburg, die ik ook later nog regelmatig ontmoette. Laatst troffen we elkaar nog in ‘s-Hertogenbosch bij een symposium. Het ging toen al niet zo goed met Robert, maar toch zag ik niet aankomen dat hij zo betrekkelijk kort daarna er niet meer zou zijn. Veel sterkte, ik zal dinsdag aan jullie denken en een kaars voor hem opsteken!
Beste familie, gecondoleerd met het overlijden van Robert. Mijn herinneringen gaan terug naar 2001. Robert en ik hebben jaren een kamer gedeeld bij de afdeling Verdragen bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Dat was een leuke tijd met enthousiaste collega’s en een goede sfeer. Robert was een hele fijne kamergenoot en collega, belangstellend, gezellig, geïnteresseerd in de wereld en de mensen om hem heen. Hij was gewoon ongelofelijk aardig. Ik heb hele warme herinneringen aan onze gesprekken. Gekke gewoontes had hij ook. Hij nam een zachtgekookt ei mee naar kantoor. Toen ik mijn interesse toonde in deze ongebruikelijke lunch, had hij de volgende dag er meteen ook een bij zich voor mij. Maar helaas bleek ik een koud zacht ei toch niet zo lekker te vinden…. In die tijd bleek mij ook al de liefde en toewijding die Robert voor zijn gezin had. Cécile was nog in Australië en zou een roadtrip gaan maken met de jongens. Robert was daar best een beetje bezorgd over, en probeerde Cécile te bellen. Hij vertelde ook vaak over zijn kinderen, en ook over de moeilijke aspecten was hij open. We hebben ook nog met de afdeling bij jullie thuis gegeten. Ik had toen een Duitse vriendin mee die bij mij logeerde en dat vond hij toen zo leuk. Dat noemde hij altijd nog even.
Na de afdeling Verdragen hebben we altijd contact gehouden. Dan gingen we lunchen in de buurt van het ministerie. Het was altijd fijn Robert te spreken. De laatste keer was vlak voor Corona. Hij was toen niet zo gelukkig met het werk maar sprak vol trots over Maarten en Leon en hun levens en Cécile en haar hardloopprestaties. Hij was nog in goede doen en die herinnering houd ik graag vast. Een fijne, aimabele, geïnteresseerde en eigen persoon. Ik ga hem missen. Ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies. Lieve groeten, Sanna van Dinter
Mijn condoleance aan Cécile en verdere familie
Mijn herinneringen aan Robert en Cécile gaan terug tot 1990. Robert was de eerste die mij
verwelkomde in Lagos, mijn eerste plaatsing in het buitenland.
Ik denk met dankbaarheid terug aan Robert’s en Cécile’s gastvrijheid in hun huis op Victoria Island, en hun ondersteuning aan mij op deze moeilijke post.
Het gaat daarbij niet alleen om Robert’s nuttige adviezen op ons gemeenschappelijk arbeidsterrein van economische samenwerking en handelsbevordering in Nigeria, maar ook om Robert’s en Cécile’s praktische adviezen, erop gericht om een nieuweling wegwijs te maken in de heksenketel van Lagos. Zij waren mij tot grote steun.
Ik wens U allen veel sterkte,
Wim van Reenen
Cécile, Maarten en verdere familie, gecondoleerd!
De afgelopen jaren is Robert wel eens in mijn gedachten geweest, en ik wist wel dat het helaas niet zo goed ging, had wel weer eens langs willen fietsen, maar ja, het kwam er niet van. En toen ik hem 6 weken geleden bij toeval ontmoette, herkende ik hem niet meer meteen, zo hadden de diverse kwalen toegeslagen. Het was erg om te horen en te zien. Maar hij was – zoals altijd – weer bijzonder aangenaam om mee te praten; belangstellend ook naar mij toe. Hij heeft het in zijn werkzame leven niet gemakkelijk gehad – Buitenlandse Zaken kan hard zijn voor diegenen die zich kalm en wat kwetsbaar opstellen, en dat heeft steeds meegespeeld, denk ik. Hij was in elk geval trots op jou, Cécile, en op Maarten – blij dat het zo goed met hem ging.
Ik wens jullie allen veel sterkte; had jullie bij een openbare begrafenisplechtigheid graag de hand gedrukt, maar zal a.s. dinsdag aan het afscheid van Robert denken.
Gerard Limburg
Dierbare Robert,
dit is de laatste keer dat ik je direct kan aanspreken en dat doe ik met bezwaard gemoed. Want het is al weer zo lang geleden dat we samen eens rustig bijeenzaten en spraken over onze levens, de prive en de publieke en wat die ons zoal hadden gebracht. Het was in Tokio 2012 in de mooie bibliotheek van de ambtswoning, het soort ruimte met alles wat je je daarbij voorstelt, hoge boekenkasten met glazen deuren, een gigantisch bureau, een open haard, leren fauteuils,mooie kunst aan de wanden en grote glazen cognac. Onze gezinnen, kinderen, woonsteden, collega’s , alles passeerde tot in de late uren van de nacht de revue. Veel moois, ook de mindere gelukkige momenten in loopbanen, verhoudingen met collega’s en bewindslieden, kortom al hetgeen een ambtenaar van de Dienst Buitenlandse Zaken kan en zal overkomen. Mogelijk was dat huis ook doordrenkt van het Japanse gevoel voor de helaasheid der dingen, dat zaken lopen zoals ze gaan. En dat het daarom van belang is te genieten van bijzondere moment wanneer die zich voordoen; – een wandeling door nachtelijk Tokio naar het Okura Hotel, een tocht op een motor door Australie, een boottocht met klasje 86II op het Ijselmeer. Ik zal mij jou herinneren als de man die bij het sollicitatiegesprek met enthousiasme sprak over zijn BW-opleiding in Tilburg en de gedurfde architectuur van Almere! en die doorzette bij tegenslag op werk( herexamen Frans) en in de gezinssituatie ( te vroeggeboren kind). De BZ carriere verliep minder vlot dan jij, en ik, destijds hadden gehoopt, maar net als in Tokio hoorde ik bij onze ontmoetingen nooit bitterheid. Ik bewonderde je errom. Jij bent er niet meer, maar deze bereleider zal zijn best doen jouw voorbeeld in dezen te blijven volgen.
je Flip
Beste familie, gecondoleerd met het overlijden van Robert. Robert en ik hebben samengewerkt bij de directie Veiligheid, Crisisbeheersing en Integriteit (VCI). Destijds zijn we samen onder andere op dienstreis naar Afghanistan geweest. Ik herinner me Robert als een vriendelijke, empathische man, die mooi kon vertellen over zijn tijd bij Juridische Zaken, waar hij verantwoordelijk was voor luchtvaartkwesties. Zijn ruime collectie vliegtuigen in zijn werkkamer staat me ook nog goed bij. Hij sprak altijd warm en met veel liefde over zijn gezin. Heel veel sterkte met het verlies van Robert.
Mijn condoleances aan de familie van Robert. Ik las net pas het in memoriam op het intranet van BZ en ben echt geschrokken door het overlijden van Robert. Ik heb met hem samengewerkt in 2018 toen ik bij de Taskforce Vrouwenrechten & Gendergelijkheid werkte en Robert bij de Directie Mensenrechten & Multilaterale Instellingen het dossier vrouwenrechten onder zijn hoede had. We zijn samen naar Parijs afgereisd om samen met Franse collega’s een resolutie voor te bereiden om geweld tegen vrouwen tegen te gaan. Ik herinner me Robert als een lieve en zachtaardige collega die altijd bereid was om een helpende hand te bieden, genoot van lekker eten en drinken, de gezelligheid van de teamuitjes van de Taskforce erg waardeerde en dan ook graag aansloot. Ik wens u als familie en dierbaren veel sterkte met het verwerken van het verlies.
Cornelieke Keizer
Als medewerker van de directie Veiligheid, Crisiscoordinatie en Integriteit (VCI) van het ministerie van Buitenlandse had ik buiten de reguliere werkzaamheden om geen intensief contact met Robert. Ik herinner hem dus vooral als mijn coördinator en collega. In beide rollen heb ik uiterst prettig met hem kunnen samenwerken. Robert ging voorkomend en respectvol met zijn collega’s om. Had er m.i. moeite mee om hen waar nodig te corrigeren of aan te sporen.
Warme herinneringen bewaar ik aan de reizen die ik samen met hem gemaakt heb. Op die momenten leerde ik hem wat beter kennen. Hij vond het fantastisch als hij voor het ministerie op reis mocht. En deed dat relatief vaak. Hij was er trots op dat hij een ‘frequent flyer’ was en genoot van de toegang tot de VIP lounge op Schiphol. Veel sprak hij over zijn gezin. Maar ook
over zijn liefde voor klassieke muziek. Met veel enthousiasme liet hij mij dan de werken horen die hij zo prachtig vond. En wat kon hij genieten van een luxe diner. Blij was hij met een reisgenoot die het ook niet erg vond om de dagvergoeding te gebruiken waarvoor hij bedoeld is.
Als werkgever heeft het ministerie hem toch ook wat teleurgesteld. Had men zijn brede kennis, ervaring en competenties niet meer op waarde moeten schatten? Door de
‘marktwerking’ in het plaatsingsproces lukte het Robert helaas niet om na zijn plaatsing bij VCI een nieuwe reguliere plaatsing te verwerven. Dat hij zich toen binnen de organisatie wat ‘ontheemd’ heeft gevoeld kan ik mij goed voorstellen.
Hij stierf veel te jong. Mijn gedachten gaan uit naar zijn vrouw, kinderen en overige naasten. Ik wens hen heel veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies.
Verrast door het bericht dat ik las over het overlijden van Robert, wil ik met de nabestaanden delen dat ik altijd prettig met Robert heb samen gewerkt in diverse functies die hij en ik hebben bekleed bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Vaak was dat ook tijdens zijn dienstreizen naar het buitenland. Het contact was altijd goed en prettig. Ik wens jullie allemaal mooie herinneringen aan het veel te vroeg geëindigde leven van Robert.
Beste Familie,
Wij zaten met Robert in de opleiding voor reserve officier bij de marine in 1985.
Tijdens onze oefeningen, zoals marsen over het strand van Texel, herinneren wij Robert als een altijd gemoedelijke en goede kameraad, weer of geen weer. Zeker aan boord van het zeilschip Urania, toen Robert, ondanks het feit dat het schip zeer schuin lag, onverstoorbaar de ene na de andere maaltijd uit de kombuis toverde.
Robert, wij behouden al onze goede herinneringen aan je.
Cecile, Maarten en familie, wij wensen jullie veel sterkte.
Anne Paul Goudberg
Fred Weenig
Edwin Weller
Klaas Wouterlood
Robert Verheij
Koninklijke Marine Reserve, bak 1985
Geachte Familie Jumelet,
Namens het Juristen Motor Gezelschap bied ik u mijn oprechte condoleances aan met het overlijden van Uw man, zoon, vader en opa Robert Jumelet.
Robert is jarenlang, wellicht decennia lang, een trouw en opgewekt lid geweest van onze club. Hij heeft zonder meer genoten van het motor rijden. In onze app groep komen nu de mooiste verhalen naar voren, bijvoorbeeld als het gaat om de aanschaf van scheerkwasten in Duitsland. Ook begreep ik dat U, Mevrouw Jumelet, hem wel vergezelde op zijn motortochten.
Voor de komende periode veel sterkte om dit verlies te dragen. Houd de goede herinneringen vast. Wij als JMG doen dat uit volle overtuiging!
Met welgemeende groet,
Mr. Ing. W.G.J.M. van de Camp.
Voorzitter van het J.M.G.
Lieve familie,
Gecondoleerd met het verlies van Robert. Wij zaten in 1979 samen in het eerstejaars mentorgroepje op de universiteit in Tilburg. Ik herinner me Robert als een hele rustige en sympathieke jongen met wie het goed praten was over veel onderwerpen. Een paar jaar geleden kwam ik hem toevallig tegen op mijn werk. Hij was niets veranderd. Nog dezelfde fijne man.
Ik wens jullie heel veel sterkte.
Een warme groet,
Astrid van Eeten
Beste Cécile en familie,
Gecondoleerd met het overlijden van jullie echtgenoot, zoon, vader en opa.
Tijdens zijn rechtenstudie in Tilburg zaten we in hetzelfde studiegroepje waarmee we samen de colleges volgden en ons voorbereidden op de tentamens. Ik kijk daar met plezier op terug.
Na het afstuderen hebben we nog een tijdje jaarlijks herinneringen opgehaald, maar daarna zijn we elkaar uit het oog verloren.
Ook namens mijn echtgenoot Robert wens ik jullie veel sterkte met dit verlies,
Mr. M. Leijten
Beste Cécile,
Hierbij willen wij je van harte condoleren met het veel te vroege verlies van Robert. We denken met veel plezier terug aan motortochten met jullie met het Juristen Motorgezelschap (JMG). Zo waren we in Frankrijk in de Vogezen en in Duitsland in de Eifel. Jij had je hardloopschoenen meegenomen en ging lekker hardlopen langs de Moezel, terwijl Robert op de motor toerde. Ook herinner ik me heel goed het Buitenland Weekend in Kyllburg (Duitsland), waar we samen vanuit Katwijk door België naartoe reden, Robert op zijn Harley. Dat was een bijzondere ervaring om achter hem aan te rijden, als reden wij als Easy Ryders.
Hij zal in onze herinnering blijven als een bijzonder en aimabel mens. We wensen je sterkte om dit verlies een plek te geven. We zullen dinsdag in gedachten bij jullie zijn bij zijn uitvaart op Valentijnsdag.
Anja Aartsen en Bert Hendriksen.
Lieve Cécile en kinderen,
Wat een verdrietig nieuws dat Robert is overleden.
Ik wens jullie alle liefdevolle herinneringen die in jullie hart achterblijven.
Heel veel sterkte en kracht om dit verlies te verwerken.
Ik zal dinsdag aan jullie denken.
Beste Cécile, familie en anderen die Robert dierbaar waren, oprechte condoleances van Trix en mij. Robert herinner ik mij als een van mijn eerste studenten burgerlijk recht in Tilburg, die ik ook later nog regelmatig ontmoette. Laatst troffen we elkaar nog in ‘s-Hertogenbosch bij een symposium. Het ging toen al niet zo goed met Robert, maar toch zag ik niet aankomen dat hij zo betrekkelijk kort daarna er niet meer zou zijn. Veel sterkte, ik zal dinsdag aan jullie denken en een kaars voor hem opsteken!
Beste familie, gecondoleerd met het overlijden van Robert. Mijn herinneringen gaan terug naar 2001. Robert en ik hebben jaren een kamer gedeeld bij de afdeling Verdragen bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Dat was een leuke tijd met enthousiaste collega’s en een goede sfeer. Robert was een hele fijne kamergenoot en collega, belangstellend, gezellig, geïnteresseerd in de wereld en de mensen om hem heen. Hij was gewoon ongelofelijk aardig. Ik heb hele warme herinneringen aan onze gesprekken. Gekke gewoontes had hij ook. Hij nam een zachtgekookt ei mee naar kantoor. Toen ik mijn interesse toonde in deze ongebruikelijke lunch, had hij de volgende dag er meteen ook een bij zich voor mij. Maar helaas bleek ik een koud zacht ei toch niet zo lekker te vinden…. In die tijd bleek mij ook al de liefde en toewijding die Robert voor zijn gezin had. Cécile was nog in Australië en zou een roadtrip gaan maken met de jongens. Robert was daar best een beetje bezorgd over, en probeerde Cécile te bellen. Hij vertelde ook vaak over zijn kinderen, en ook over de moeilijke aspecten was hij open. We hebben ook nog met de afdeling bij jullie thuis gegeten. Ik had toen een Duitse vriendin mee die bij mij logeerde en dat vond hij toen zo leuk. Dat noemde hij altijd nog even.
Na de afdeling Verdragen hebben we altijd contact gehouden. Dan gingen we lunchen in de buurt van het ministerie. Het was altijd fijn Robert te spreken. De laatste keer was vlak voor Corona. Hij was toen niet zo gelukkig met het werk maar sprak vol trots over Maarten en Leon en hun levens en Cécile en haar hardloopprestaties. Hij was nog in goede doen en die herinnering houd ik graag vast. Een fijne, aimabele, geïnteresseerde en eigen persoon. Ik ga hem missen. Ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies. Lieve groeten, Sanna van Dinter
Mijn condoleance aan Cécile en verdere familie
Mijn herinneringen aan Robert en Cécile gaan terug tot 1990. Robert was de eerste die mij
verwelkomde in Lagos, mijn eerste plaatsing in het buitenland.
Ik denk met dankbaarheid terug aan Robert’s en Cécile’s gastvrijheid in hun huis op Victoria Island, en hun ondersteuning aan mij op deze moeilijke post.
Het gaat daarbij niet alleen om Robert’s nuttige adviezen op ons gemeenschappelijk arbeidsterrein van economische samenwerking en handelsbevordering in Nigeria, maar ook om Robert’s en Cécile’s praktische adviezen, erop gericht om een nieuweling wegwijs te maken in de heksenketel van Lagos. Zij waren mij tot grote steun.
Ik wens U allen veel sterkte,
Wim van Reenen
Cécile, Maarten en verdere familie, gecondoleerd!
De afgelopen jaren is Robert wel eens in mijn gedachten geweest, en ik wist wel dat het helaas niet zo goed ging, had wel weer eens langs willen fietsen, maar ja, het kwam er niet van. En toen ik hem 6 weken geleden bij toeval ontmoette, herkende ik hem niet meer meteen, zo hadden de diverse kwalen toegeslagen. Het was erg om te horen en te zien. Maar hij was – zoals altijd – weer bijzonder aangenaam om mee te praten; belangstellend ook naar mij toe. Hij heeft het in zijn werkzame leven niet gemakkelijk gehad – Buitenlandse Zaken kan hard zijn voor diegenen die zich kalm en wat kwetsbaar opstellen, en dat heeft steeds meegespeeld, denk ik. Hij was in elk geval trots op jou, Cécile, en op Maarten – blij dat het zo goed met hem ging.
Ik wens jullie allen veel sterkte; had jullie bij een openbare begrafenisplechtigheid graag de hand gedrukt, maar zal a.s. dinsdag aan het afscheid van Robert denken.
Gerard Limburg
Dierbare Robert,
dit is de laatste keer dat ik je direct kan aanspreken en dat doe ik met bezwaard gemoed. Want het is al weer zo lang geleden dat we samen eens rustig bijeenzaten en spraken over onze levens, de prive en de publieke en wat die ons zoal hadden gebracht. Het was in Tokio 2012 in de mooie bibliotheek van de ambtswoning, het soort ruimte met alles wat je je daarbij voorstelt, hoge boekenkasten met glazen deuren, een gigantisch bureau, een open haard, leren fauteuils,mooie kunst aan de wanden en grote glazen cognac. Onze gezinnen, kinderen, woonsteden, collega’s , alles passeerde tot in de late uren van de nacht de revue. Veel moois, ook de mindere gelukkige momenten in loopbanen, verhoudingen met collega’s en bewindslieden, kortom al hetgeen een ambtenaar van de Dienst Buitenlandse Zaken kan en zal overkomen. Mogelijk was dat huis ook doordrenkt van het Japanse gevoel voor de helaasheid der dingen, dat zaken lopen zoals ze gaan. En dat het daarom van belang is te genieten van bijzondere moment wanneer die zich voordoen; – een wandeling door nachtelijk Tokio naar het Okura Hotel, een tocht op een motor door Australie, een boottocht met klasje 86II op het Ijselmeer. Ik zal mij jou herinneren als de man die bij het sollicitatiegesprek met enthousiasme sprak over zijn BW-opleiding in Tilburg en de gedurfde architectuur van Almere! en die doorzette bij tegenslag op werk( herexamen Frans) en in de gezinssituatie ( te vroeggeboren kind). De BZ carriere verliep minder vlot dan jij, en ik, destijds hadden gehoopt, maar net als in Tokio hoorde ik bij onze ontmoetingen nooit bitterheid. Ik bewonderde je errom. Jij bent er niet meer, maar deze bereleider zal zijn best doen jouw voorbeeld in dezen te blijven volgen.
je Flip